Elisabeth Revol - PRZEŻYĆ - Moja Tragedia Na Nanga Parbat

Książka, którą się chłonie w jeden wieczór, może dwa.

Zderzenie z bezsilnością, skrajnością, bólem. Obserwacja niemożliwego i nieodwracalnego. Naturalistycznie opisane obrazy bez photoshopa, emocjonalny ekshibicjonizm, i próba oczyszczenia umysłu. Ja zamykam książkę i jeszcze przez jakiś czas noszę w sobie przeczytaną historię. Autorka musi się zmierzać z tym doświadczeniem każdego dnia.

Czy to, co wydarzyło się na Nanga Parbat podczas wyprawy Elisabeth Revol i Tomka Mackiewicza można oceniać? Czy człowiek nie popełnia tych samych błędów w życiu codziennym? A potem umiera, tylko w mniej fizyczny sposób. I zostają pytania: PO CO?, DLACZEGO? Odbicie tej historii łatwo jest zobaczyć w lustrze człowieczej codzienności.

FRAGMENTY KSIĄŻKI:

- Podczas wypraw żyję mocniej, żarliwiej, o wiele intensywniej niż w jakimkolwiek innym momencie.

- Idę tam w poszukiwaniu przyjemności życia, tego co nieznane, miejsc w których błyszczą mi oczy, w których czuję się w pełni sobą.

- (...) wysoko w górach można posiąść sztukę zatrzymywania czasu, wydobywania się z niego, docierania do tego, co najistotniejsze, do prostoty, a nawet do zatrzymania naszego wewnętrznego sekundnika, oczyszczenia się. Góry są dla niego, podobnie jak dla mnie, natchnieniem.

- Jak jednak znaleźć równowagę między namiętnością a rozsądkiem? Zbyt silna pasja to niewola, zbyt sztywne trzymanie się nakazów rozumu pozbawia pędu życiowego, wolności. Jak nie wykraczać poza własne wybory? Jak nie dać się uwięzić w tym, co cię fascynuje? Jak uciec od własnego ego w społeczeństwie opierającym się na ocenach, porównaniach, rywalizacji? Jak wrócić do swoich wewnętrznych poszukiwań?